Zabawy grupowe

Porządki na komputerze poskutkowały znalezieniem dawno opracowanego materiału dla drużynowych. Niestety było to wieki temu, więc nie mogę podać źródła. Może komuś się przyda.

„Zgadnij, kto to powiedział”

MATERIAŁY: Niepotrzebne

CEL: Dawanie i otrzymywanie pozytywnych informacji o sobie, budowanie zaufania

PRZEBIEG: Uczestnicy siadają w kręgu. Jedna osoba opuszcza pomieszczenie, pozostali ustalają jej charakterystykę, używając pozytywnych informacji, pochodzących od poszczególnych uczestników. Po powrocie osoba ma odgadnąć, kto mógł podać każdą z tych informacji.

„Ciepłe ręce z prawej”

MATERIAŁY: niepotrzebne

PRZEBIEG: Grupa trzymając się za ręce, tworzy łańcuch od najzimniejszych do najcieplejszych rąk. Każdy musi znaleźć sobie takie miejsce, w którym osoba po lewej stronie będzie miała trochę zimniejsze, a po prawej trochę cieplejsze ręce.

„Polowanie na zapałki”

MATERIAŁY: pudełko zapałek

Przed rozpoczęciem zabawy, po pomieszczeniu rozrzucamy zapałki. Uczestników zabawy dzielimy na grupy, którym nadajemy nazwy zwierząt. Każda grupa wybiera swojego dowódcę i od tej pory nie mogą porozumiewać się tylko za pomocą odgłosów tych zwierząt. Zaczyna się polowanie na zapałki. Członkowie grup- oprócz przywódców- rozchodzą się po Sali w poszukiwaniu ukrytych zapałek. Zapałkę do ręki może wziąć jedynie przywódca grupy, więc kiedy zwierzątka wypatrzą poszukiwany przedmiot nawołują swojego szefa. Zwycięża grupa, której udało się upolować najwięcej zapałek.

„Kubusiu, gdzie jesteś”

MATERIAŁY: kilka starych gazet

PRZEBIEG: Wśród uczestników wybieramy dwóch „Kubusiów”, którym prowadzący zawiązuje oczy i daje do ręki gazetę zwiniętą w rulon. Zabawa polega na tym, że jeden Kubuś pyta: Kubusiu, gdzie jesteś?, a drugi odpowiada tutaj i zaraz zmienia miejsce. Pierwszy Kubuś stara się uderzyć gazetą drugiego. Za każde celne trafienie otrzymuje punkt. Wygrywa ten, kto miał ich więcej.

„Ciało na odwrót”

MATERIAŁY: niepotrzebne

PRZEBIEG: Uczestnicy siedzą w kole. Pierwsza osoba mówi: To jest moje kolano i wskazuje przy tym np. głowę. Kolejna osoba powtarza: To jest moje kolano (wskazując głowę) i dodaje od siebie np.: To są moje stopy i wskazuje np. na uszy itd. Kto się pomyli daje fanta.

W innej wersji można także wymieniać przedmioty nie mające nic wspólnego z częściami ciała np. To jest siekierka do przerębli i pokazuje nos.

„Kto najwyższy?”

MATERIAŁY: krzesła w ilości odpowiedniej do liczby uczestników

CEL: przełamanie lodów, podniesienie nastroju

PRZEBIEG: Ustawiamy krzesła w bardzo ciasnym kręgu, każdy staje na swoim krześle. Osoba prowadząca wskazuje na jedno krzesło wyznacza umowny początek kręgu. Zadanie polega na tym, aby wszyscy uczestnicy ustawili się na krzesłach wg wzrostu, tzn. od najmniejszego do największego. Wolno przemieszczać się tylko po krzesłach, nie wolno dotykać podłogi.